Hoe een patiënt “zin” aan zijn leven geeft en wil geven is voor een aantal medische beslissingen essentieel geworden, bijvoorbeeld bij terminale zorg, bij ethische reflecties, bij hoogtechnologische ingrepen als IVF, enzovoort. Ook de emancipatie van de patiënt streeft naar respect voorde eigen visie op ziek en gezond zijn en op de kwaliteit van het leven. Dit veronderstelt dat artsen bekwaam zijn om naar de visie van patiënten te luisteren en dit met hen, zo nodig, te bespreken. In dat geval staat de medische opleiding voor een nieuwe uitdaging.

Naast communicatietraining is er in de medische opleiding de laatste decennia meer aandacht gekomen voor de persoon van de jonge arts. Dit is ontstaan vanuit het bewustzijn dat persoonlijke omgangskwaliteiten voor de uitoefening van de medische praktijk essentieel zijn. Misschien dacht men dit vroeger ook, maar werd dit niet als een taak voor de opleiding beschouwd. Als artsen aan hun eigen persoon wilden werken, dan moesten ze dit zelf organiseren, bijvoorbeeld door middel van de Balintgroepen.

«En hier bestaat de dag uit duizend stukjes, de grote vlakte is weer weg, God is ook weer zoek geraakt en als het nog lang doorgaat, ga ik weer vragen naar de zin van alles en dat is niet diep-filosofisch maar een bewijs dat het nu slecht gaat».

In dit artikel over training in gespreksvoering voor medici belichten we de voordelen zoals wij — «trainers in de gespreksvoering» — ze waarnemen.

Door een zo konkreet mogelijke beschrijving van dit opleidingsmoment gedurende het akademiejaar 1979-1980 en de perspektieven voor het lopend akademiejaar, willen we bijdragen tot de onderlinge konnnunikatie tussen Vlaamse en Nederlandse huisartsen-instituten en misschien inspiratie bieden. Meer informatie wordt graag verstrekt.